دل چه تنگ است! بیا پنجره‌ای باز کنیم
سینه را پُر زِ هوای خوشِ پرواز کنیم
طفلِ دربند و اسیرِ قفسِ تَنگ درون
شاد و آزاد، رها کرده و آواز کنیم
جامه‌ی یأس و سیاهی ز تنِ خود بکنیم
رخت امّید به تَن کرده و آغاز کنیم
بر نیِ پوچ غم و یأس دمیدن تا کی؟
نغمه‌ی سرخوشِ شادیّ و شعف ساز کنیم
مهربان باشیم با خویش، بیا کز سرِ مهر
گونه‌ی زردِ و غمینِ دلِ خود ناز کنیم
