«ای که مرا خوانده‌ای، راه نشانم بده»*
در شبِ تاریک و تار، ماه نشانم بده
کوه اگر می‌شوند بر دل من غصه‌ها
چشمِ دلم باز کن، کاه نشانم بده
دِیر حقیقت کجاست، زائر گم گشته‌ام
دستِ دلم را بگیر، راه نشانم بده
گوشِ عدالت دگر نشنَوَد این دادِ ما
بغض چو فریاد شد، چاه نشانم بده
* این مصرع از سید حمیدرضا حسینی است.
