تک درخت بید مجنون میونِ برف سپید 

گیسوهاش یخ زده اما گرمه جونش از امید 

دلخوشه می‌بینه گاهی خورشیدو از پشت ابر 

توی گوش بید می‌خونه قصه‌ی طاقت و صبر 

می‌گه باز نسیم میاد گیسوهاشو ناز می‌کنه 

با یه فوت رو صورتش اَخمِ بیدو باز می‌کنه 

می‌گه بارون بهاری میاد و باز می‌باره 

گرمای تابستونو بازم به یادش می‌یاره 

براش از پاییز زیبا، فصل عشق و شور می‌گه

می‌گه یخ بندون میره، میاد یه پاییز دیگه 

گرمی جونشو بید، مدیونِ خورشید می‌دونه 

با دلِ پُر از امیدش چشم به راهش می‌مونه